| |
Menu:
alfabetyczny
spis gier
Podział
wg
rodzaju:
gry karciane
gry planszowe
gry sportowe
gry hazardowe
gry na kartce
i inne
dodaj stronę do
ulubionych
informacje o
serwisie
|
|
|
Tysiąc - zasady gry
Zasady gry w tysiąca - strona 2/3
Licytacja – każdy gracz po rozdaniu kart sprawdza ile punktów
może uzyskać przy swoich kartach. Każdy zawodnik ocenia ile kart
może zgarnąć ze stołu i ile może zgłosić meldunków. Jeżeli gracz
posiada w jednym kolorze układ kart as-10-król bądź też as-10-dwie
inne karty, to może założyć, że weźmie cały kolor ze stołu (chyba,
że ktoś go przebije atutem); można wtedy policzyć sobie 30 punktów.
Jeżeli brakuje nam niektórych kart, również można policzyć sobie 30
punktów, ale trzeba liczyć się z ryzykiem, że później nam może tych
punktów zabraknąć. Można także doliczyć sobie punkty za karty, które
w danej partii będą atutami i dzięki nim będzie można wziąć ze stołu
wiele lew. Można także oszacować ilość punktów do zdobycia poprzez
metodę odejmowania punktów za karty, których na pewno nie weźmiemy.
Ostatnia lewa, która nie będzie biorąca należy odliczyć ok. 30
punktów, a za kolejne około 20 punktów. Suma punktów odjęta od 120
(to liczba punktów, jakie można zdobyć przy zebraniu wszystkich kart
ze stołu) i powiększona o wartość meldunków, które będziemy mogli
zameldować daje nam szacowaną liczbę punktów, jaką jesteśmy w stanie
ugrać. Gracz będący na tzw. musiku (siedzący po lewej stronie
rozdającego) rozpoczyna licytację słowem „sto” (niezależnie, czy
jest w stanie je ugrać. Następnie kolejni gracze mogą go
przelicytować o 10, lub też zablokować innych graczy licytujący np.
140, jeżeli tylko uważa, że jest w stanie tyle punktów uzyskać. Aby
licytować więcej niż 120 jest konieczność posiadania na ręce
dowolnego meldunku. Każdy gracz może także spasować przy użyciu
słowa „pas”. Jeżeli ktoś już raz spasował, to nie może uczestniczyć
dalej licytacji. Gracz, który zadeklaruje najwyższą ilość punktów w
licytacji zostaje „grającym”. Nie można licytować więcej punktów
aniżeli posiada się w kartach i na musiku.
Dobieranie przez zwycięzcę licytacji tzw. „musika” – po
licytacji gracz, który był na musiku, odsłania trzy karty, które
trzymał. Każdy gracz może zobaczyć te karty, po czym są one
zabierane przez zwycięzcę licytacji. Graczowi na musiku dopisywane
jest 50 punktów za każdego asa w musiku oraz w przypadku pełnego
meldunku na musiku - wartość tego meldunku. Od tej pory gracz na
musiku nie bierze już w grze udziału. Grający zabiera karty z musiku
i następnie oddaje po jednej dowolnej karcie pozostałym graczom;
dzięki temu wszyscy mają po 8 kart. Następnie gracz grający szacuje
ile może ugrać punktów i deklaruje tą ilość (nie mniejszą niż
podczas licytacji). Liczbę tą należy zaokrąglić do dziesiątek.
Rozgrywka (zbieranie lewa) – gra jest rozpoczynana przez
„grającego”, który wykłada dowolną kartę na stół, a kolejni
zawodnicy dorzucają po jednej karcie. Istnieją dwie zasady: po
pierwsze należy dorzucać do koloru pierwszej karty, a po drugie
przebijanie – dorzucanie karty, która jest wyższa niż ta leżąca na
stole (np. jeden gracz daje waleta kier, drugi asa karo, który jest
trumfem, to ostatni gracz, który posiada asa kier i 10 kier nie ma
obowiązku dać asa kier, ponieważ i tak nie przebije kart leżących na
stole). Lewa jest zabierana przez gracza, który położył najwyższą
kartę. Gracz ten zabiera całą lewę i kładzie ją obok siebie
odwracając karty. Gracz ten rozpoczyna także następną lewę.
<<< poprzednia strona
kolejna >>>
~ |
|
|
